(Dit is het verhaal van menig papegaai in Nederland)

Mijn naam is Coco, je kent mij wel zo een standaard grijze roodstaart “ huiskamer” papegaai.
Toen ik een klein Baby’tje was ben ik opgehaald door mijn mama en die heeft mij liefdevol groot gebracht.
Ik mocht alles en iedereen was ook lief voor mij, heerlijk overal door het huis lopen en ik mocht overal mee naar toe.

Mijn mama was de beste en omdat ik jaren lang zo lief en beschermend door haar behandeld werd besloot ik om hetzelfde te doen voor haar.
Ik paste goed op haar en gaf haar zelfs af en toe wat voer op omdat zij mij ook altijd eten gaf, schattig vond zij dit.
Ik beschermde haar zo goed als ik kon en paste goed op als er andere mensen te dicht bij haar kwamen, dan jaagde ik ze weg omdat ik zoveel van haar hield.
Tja ze konden maar eens kwaad willen!

Ik heb veel woordjes van haar geleerd en vertel ze dan ook graag omdat ik haar dan zie lachen en dan weet ik hoe trots ze op mij is. Ik hou van haar en wil graag dat ze de hele dag om mij heen is.

Soms merk ik dat ze boos word als ik haar probeer te beschermen, dat snap ik niet helemaal goed, ze is toch mijn partner?
Dan merk ik dat mijn mama niet zo veel meer in mijn buurt is en weinig tijd met mij doorbrengt als ze er wel is. Ik word daar erg verdrietig van en hoop dat als ik misschien wat harder schreeuw dat ik dan haar aandacht kan trekken.

Op een dag kwamen er mensen binnen en die pakte mij op en stopte mij in een bakje en namen mij mee. Mijn mama was daar niet bij en mijn eigen huisje waar ik zo dol op was die was er ook niet meer, ik kreeg een kleiner huisje en het deurtje ging niet meer open. Waar blijft mijn mama toch ik snap niet wat ik fout heb gedaan. Maar ik blijf haar gewoon beschermen en al die vreemde mensen die om mij heen komen staan die vertrouw ik echt niet. Ze stoppen hun vingers af en toe in mijn nieuwe huisje en dan bijt ik gewoon om er voor te zorgen dat ze weg gaan. Maar ze gaan niet weg, ze worden boos!
Ook merk ik dat ze mijn fluiten niet zo leuk vonden als mijn mama en soms gooien ze wel eens iets naar mijn kleine huis………..maar het deurtje blijft dicht.

Ik krijg veel zaadjes en heel af en toe een stukje appel maar merk dat mijn lichaam anders word, ik krijg wat pijntjes en mijn snavel die groeit wat lang en soms brokkelt er een stukje af, omdat ik niet goed kan bewegen word ik heel stijf. Ik voel mij best wel eenzaam en vraag mij af wanneer mijn mama mij komt halen. Uit verveling was ik mijzelf en pluk er af en toe een veertje uit, ik merk dat ik dat ook steeds meer ga doen en ik word er een beetje kaal van, maar ja wat moet ik anders doen?

Buiten hoor ik de vogels fluiten en zo heel af en toe voel ik een heerlijk fris windje door mijn kleine huisje gaan, wow dat voelt echt goed! Ik ben nu 16 jaar en vraag mij af of mijn mama ooit nog wel terug komt en of ik ooit kan zien wat er daarbuiten gebeurd, daar waar de wind is en ik allemaal andere vogel geluidjes hoor……

Voor nu blijf ik gewoon hopen dat een mama mij komt halen en ik weer de vrolijke vogel kan zijn die ik ooit was. Maar ik moet je wel eerlijk zeggen dat het vertrouwen in die grote mensen toch beste wel weg is, ben ik nu een stoute vogel?

Ik ben Coco de grijze roodstaart en jammer genoeg 1 van de vele papegaaien in ons land waarvan dit hun levensverhaal is. Is het niet triest?

Het zou fijn zijn en helpen als jullie dit verhaal willen delen voor Alle Coco’s dit kan je hier kopiëren en bv op jouw Facebook pagina plaatsen om bewustwording te creëren voor deze trieste gevallen! Alleen al in de hoop dat 1 iemand dit leest en begrijpt dat dit echt niet kan en er wat aan doet!

Mocht je een papegaai in nood weten neem dan contact op met www.hopeforwings.com.